Τόσα αναπάντητα ερωτήματα...

Γράφει η Κωνσταντίνα Καψή

Τι είναι άραγε αυτό που πραγματικά χάσαμε εμείς οι άνθρωποι ,εμείς………….. οι άνθρωποι των δημοκρατικών και φιλελευθέρων πολιτευμάτων, ώστε να καταντήσουμε να μαστιγώνουμε τα ίδια μας τα παιδία…………………. ?


Τι είναι άραγε αυτό που μας εξώθησε να τα επιρρίπτουμε σε μια κατάσταση τρομακτική και βίαιη, βγάζοντας όλον τον φθόνο και την επιθετικότητα πάνω τους??????

Η απανθρωπιά ?ο αμοραλισμός? Η σύγχρονη καταναλωτική μανία ? ο εγωκεντρισμός? Ο ναρκισσισμός?

Τι είναι αυτό που μας οδήγησε να ευνουχίζουμε τους νέους πριν καν προφτάσουν να δημιουργήσουν ολοκληρωμένη και αυθυπόστατη προσωπικότητα ,πριν καν προφτάσουν να ονειρευτούν ,να να ερωτευτούν ,να αγωνιστούν για τα θέλω τους και τα οράματα τους ?

Τόσα ερωτήματα που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει απαντήσει…………….. ποιος όμως θα φανεί αντάξιος της θέσης του και θα αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν?

Τόσα χρόνια το μόνο που ακούμε είναι η ωραιότατη εκείνη φράση «κάνουμε το καλύτερο για το μέλλον των παιδιών μας ……….για το νέο δυναμικό της χώρας ,και είμαστε σίγουροι ότι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα θα φάνει αντάξιο των προσδοκιών μας»

Ποίο είναι αλήθεια το καλύτερο?...... όμως πραγματικά το καλύτερο για τα παιδιά ?η πεποίθηση ότι όλη τους η ζωή κρίνεται και εξαρτάται από έναν εκπαιδευτικό θεσμό-μεταρρύθμιση που ονομάζεται πανελλήνιες εξετάσεις? πότε επιτέλους θα απολεσθεί αυτή η μανία της ελληνικής οικογένειας που θέλει τα παιδιά της κατόχους πτυχίων πανεπιστημειακών ιδρυμάτων? Πρέπει όλοι σε αυτή την χώρα να γινόμαστε γιατροί και δικηγόροι ????????και τα άλλα επαγγέλματα τι θα γίνουν?

Αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο μαθητής είναι μόρφωση και όχι κατάρτιση…………..

Μια χριστιανική ανθρωποκεντρική παιδεία ,στηριζόμενη στους πυλώνες της ηθικής και της λογικής ,για να δημιουργηθεί ένας υγιής και ενάρετος άνθρωπος ,ικανός να επιλύει όλα τα προβλήματα που τυχόν αναφύονται κατά την διάρκεια της ζωής του με σύνεση και με μέτρο………………… ο άνθρωπος μόνο έτσι θα είναι πραγματικά ελεύθερος...........


Ελευθερία

Αν δεις το μέλλον σου για μια στιγμή

κατάματα, ίσως να δεις το μαύρο της τοπίο,

ίσως ν’ ακούσεις τον ήχο της σιωπής σου, ίσως

για μια στιγμή να νιώσεις τη μοναξιά του

δωματίου. Και όμως κανείς δε θα σ’ αγγίξει, κανείς

δε θα μοιραστεί τη μοναξιά σου, εγκλωβισμένος

μέσα σ’ ένα χρυσοποίκιλτο κλουβί ν’ αναζητάς

την αγκαλιά μιας ξεχασμένης αγάπης. Γυρεύοντας

μονάχος τον κόσμο της σοφίας αποξενώνεσαι

από το σήμερα και θάβεσαι στο αύριο. Σ’ ένα

αύριο αβέβαιο, άγνωστο που όμως νιώθεις πως

θα το κατακτήσεις με τα εφόδια που σου δίνει

η ζωή. Ίσως τα υποθετικά εφόδια που θα σε

βοηθήσουν να μετατραπείς σ’ έναν τέλειο εργάτη,

ειδικά διαμορφωμένο για να περιορίζεις μονάχος τις

ελευθερίες σου. Η φυλακή της ελευθερίας αποτελεί

για όλους μας μία αβάσταχτη αλήθεια. Όλη μας

η ζωή αποτελεί ένα μονοπάτι που πάνω του έχει

ξεχαστεί η αέναη ροή του χρόνου. Ένας δρόμος

χιλιοπερπατημένος που οδηγεί στην αφάνεια. Μια χιλιομασημένη

πραγματικότητα που οδηγεί πάλι στα ίδια λάθη.

Ίσως ήρθε ο καιρός να σπάσεις τα δεσμά της

φυλακής σου και μέσα από την προσωπική επανά-

στασή σου να δώσεις το έναυσμα για ένα διαφορετικό

αύριο. Μην ψάχνεις μια ζωή για την ουτοπική ευτυχία,

έχεις από μόνος σου αποκτήσει όλα τα εφόδια, για να

φτιάξεις τη δική σου ευτυχία.


Σιδηρόπουλος Χρήστος
 
 
Η Κωνσταντίνα Καψή είναι φοιτήτρια Νομικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστημίο Θράκης