Για μας και για την Ευρώπη

Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος


Πρίν από περίπου ένα χρόνο, ο Μάρκ Μαζάουερ, Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, έγραφε-με αφορμή τη ψήφιση του Μεσοπροθέσμου προγράμματος- ένα άρθρο με τίτλο "Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη" . Στο κείμενό του αυτό, που δημοσιεύθηκε στους NYT,  έκανε μια σύντομη όμως καθ'όλα περιεκτική αναδρομή στη σύγχρονη  ιστορία της γηραιάς Ηπείρου, βλέποντας την Ελλάδα ως πυροκροτητή εξελίξεων στον ευρωπαικό χώρο, ως σύμβολο αντίστασης, αν θέλετε. Ως προάγγελο των όσων θα συμβούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Απ'τη δεκαετία του 1820 με την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, και την αντίσταση στο ναζισμό τον χειμώνα του 1940-41 ως την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας  το '74 και το κύμα εκδημοκρατισμού που προκάλεσε αυτό το γεγονός.

Τώρα, λοιπόν, και μετά την ευφορία της δεκαετίας του '90 η Ευρώπη περνά σε μια νέα φάση σκοταδισμού. Μια συντηρητική Ευρώπη που ακολουθεί ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων που αδυνατούν ή δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Οι εθνοκρατικές οντότητες που ήταν κάποτε κυρίαρχες δυνάμεις, και  ήταν  οι βασικοί δρώντες στο ευρωπαϊκό σύστημα με ηγεσίες στιβαρές και υπεύθυνες, έχουν δώσει την θέση τους στην Ευρώπη των αόρατων αγορών και των τραπεζών. Άσχετα απ'τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που ο καθένας από εμάς μπορεί να έχει, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπήρχαν ηγέτες που οραματίζονταν μια διαφορετική Ένωση. Την Ευρώπη των εθνών ίσως, ή την Ευρώπη των λαών, όπως θα έλεγε ένας ευρωπαίος σοσιαλιστής ηγέτης παλιότερων δεκαετιών. Ηγέτες που ασχέτως, των ιδεολογικών καταβολών τους, ήταν υπόλογοι στους λαούς των χωρών τους, στους λαούς της Ένωσης και όχι σε δέκα τραπεζίτες.
Και τώρα τι ; Η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί ;  Που, προσπαθούν να μας πείσουν ότι  η εφαρμογή ακραίων πολιτικών που αντιτίθενται στην κοινή λογική και εξαθλιώνουν λαούς θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και την ευημερία ; Που αποσυνθέτουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τον κοινωνικό ιστό στα κράτη-μέλη και γκρεμίζουν το κοινωνικό κράτος, το κράτος πρόνοιας;

Όπως πολύ χαρακτηριστικά τόνισε προ ημερών ο κ. Δραγασάκης, τον οποίω εκτιμώ ιδιαίτερα ως άνθρωπο και επιστήμονα : "Aυτό το μνημόνιο θα πρέπει να πάει στο πολεμικό μουσείο, να το θυμόμαστε ως ένα όπλο μαζικής κοινωνικής καταστροφής. Να το θυμόμαστε όχι μόνο εμείς, όλη η ανθρωπότητα. Αυτό που έγινε στην Ελλάδα ήταν πιλοτικό πρόγραμμα, μας χρησιμοποίησαν ως πείραμα, διεθνή και εσωτερικά κέντρα. Και για μένα στην ιστορία την επόμενη θα παραμένει η ελληνική εμπειρία ως παράδειγμα προς αποφυγή, και γι'αυτό θα κερδίσουμε την παγκόσμια αναγνώριση αν εμείς ανατρέψουμε αυτό το μνημόνιο πριν το ανατρέψουν οι Πορτογάλοι, πριν το ανατρέψουν οι Ιρλανδοί, πριν το αποδεχτούν οι Ισπανοί."

Τα διεθνή και εσωτερικά κέντρα που έστησαν όλη αυτή τη βαρβαρότητα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, έχουν αντιληφθεί πλήρως τις "αγριες διαθέσεις" των οικονομικών πειραματόζωων που λέγονται Έλληνες. Έτσι, παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, και μέχρι τις εκλογές της 17ης Ιούνη μια ενορχηστρωμένη επίθεση από ξένους επιτρόπους σε συνεννόηση με τα εδώ κέντρα, κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού.  "Αν δεν ψηφίσετε μνημονιακά, θα βγείτε απ'το ευρώ, θα καταστραφεί η Ελλάδα, θα πεινάσετε,θα καταρρεύσει η Ευρωζώνη, θα επικρατήσει το χάος". Αυτοί είναι οι εκβιασμοί τους. Αυτό που πιστεύω, ή τουλάχιστον υποψιάζομαι, είναι, πως τίποτα απ'αυτά δε πρόκεται να συμβεί αν οι Έλληνες ΔΕΝ ψηφίσουν μνημονιακά. Κι αυτός είναι ο μεγάλος τους φόβος.Να αποδειχτεί δηλαδή, ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος εκτός αυτού που ευαγγελίζονται ότι θα σώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία.

Στις εκλογές της 6ης Μάη στην Ελλάδα, προκλήθηκε ένας πολιτικός σεισμός. Όχι τόσο επειδή ένα κόμμα-συμμορία όπως το πα.σο.κ, έπεσε μετά από 40 χρόνια στην τρίτη θέση, όσο για την δυναμική, το ρεύμα που αναπτύχθηκε, και αποτυπώθηκε στις κάλπες.

Έτσι, δε ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε. Δε ξέρω αν αντιλαμβάνεστε δηλαδή το ιστορικό βάρος που έχει η ψήφος στην Ελλάδα στις 17 του Ιούνη. Την ιστορική ευθύνη που έχουμε, όχι μόνο απέναντι στις επόμενες γενιές, αλλά και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες.
Εδώ λοιπόν, σ'αυτή τη γειτονιά του πλανήτη, στο ωραιότερο οικόπεδο της γης, έπεσε για μια ακόμη φορά ο κλήρος. Ίσως η Ιστορία μας επέλεξε για ακόμα μια φορά, για να δείξουμε το δρόμο και να είμαστε εμείς που θα βάλουμε την Ευρώπη σε διαφορετική τροχιά και νέα πορεία. Που θα κάνουμε εκατομμύρια ευρωπαίους να σκεφτούν, "μήπως γίνεται κι αλλιώς ;"  Και αυτή θα 'ναι η αρχή του τέλους για όλους όσοι θέλουν μια κατακερματισμένη Ένωση, που θα είναι εχθρική με τους λαούς. Να είμαστε ξανά, στην εμπροσθοφυλακή της αντίστασης για μια νέα Ευρώπη. Το πλήρωμα του χρόνου μας βρισκεί μπροστά στην πρόκληση της επανίδρυσης της δημοκρατίας στην ήπειρο των κοινωνικών επαναστάσεων και του Διαφωτισμού. Πρέπει να πετύχουμε να μας ξαναδούν πάλι, ως τον λαό που όπως και ο Ρίτσος έλεγε "...δε γονατίζει παρα μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".
Για μας και για την Ευρώπη λοιπόν.

ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών κ' Ευρωπαϊκών σπουδών, Παν. Μακεδονίας

Λιτότητα ή Δραχμή ;

Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος


Ευρώ ή δραχμή ; Λιτότητα ή έξοδος από την Ευρωζώνη ; Λες, και η παραμονή μιας χώρας ή, πια, η αποφυγή κατάρρευσης της Ευρωζώνης, προϋποθέτουν ή υπαγορεύουν την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Αντιλαμβάνεστε τον παραλογισμό ;  Διατυμπανίζουν, πως προϋπόθεση για την  παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η περικοπή δαπανών για την υγεία, την παιδεία, η απομείωση εν γένει των κοινωνικών παροχών. Και αν αυτή η σκόπιμη ταύτιση δεν ανατραπεί και δε σταματήσει άμεσα ο παραλογισμός, θα οδηγήσει, κατα την προσωπική μου εκτίμηση, την ελληνική κοινωνία σ'ένα οξυμένο αίσθημα αντιευρωπαϊσμού.
 Ένα σωρό προτάσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, περί επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους, έθεταν την Ελλάδα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, εκτός της ζώνης του ευρώ. Τώρα -και μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία και κυρίως, κατ' εμέ στην Ελλάδα- ανακάλυψαν, Βενιζέλος και Σαμαράς ότι υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης ίσως και ολόκληρου του πλαισίου της δέσμευσης.

Την ίδια στιγμή που οι εδώ εκπρόσωποι των τοκογλύφων, οι συνέταιροι του μνημονίου, που   υπό καθεστώς πανικού , συνεχίζουν να εκβιάζουν σύσσωμο το εκλογικό σώμα, δηλώσεις ευρωπαίων ηγετών ή ακόμα και τεχνοκρατών έρχονται να τους διαψεύσουν πανηγυρικά. Σας παραθέτω συγκεντρωμένες ορισμένες απ'τις δηλώσεις που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα και γκρεμίζουν σα  χάρτινους πύργους όλα τα εκβιαστικά διλήμματα.
'Αγκελα Μέρκελ : "Δε σκεφτήκαμε ποτέ, την αποπομπή της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ"
 Β.Σόϊμπλε (υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας): "Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα ήταν καταστροφή για την Ευρώπη"
Ζαν Κλόντ Γιούνκερ (πρόεδρος του Eurogroup ): "Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, είναι μια ηλίθια ιδέα, δεν ισχύει , είναι ένας δρόμος που δεν θα πάρουμε ποτέ"
Μάριο Πρόντι (πρώην πρόεδρος της Κομισιόν και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας):
"Η Ελλάδα δεν θα εξέλθει από την Ευρωζώνη γιατί αυτό θα σήμαινε το τέλος των πάντων".
Ενώ σε απόρρητη έκθεση του Τσαρλς Νταλάρα, επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF),  αναφέρεται ότι ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα θα είχε κόστος 1,3 τρισεκατομμυρίου ευρώ.

Έχοντας, αυτά όλα ως δεδομένα, φέρτε στο νού σας, όλες εκείνες τις ερωτήσεις, που μ'ένα σοβαροφανές -κατ'εμέ ηλίθιο,ψεύτικο- βλέμμα,  που υποδηλώνει μια δήθεν αγωνία για τυχόν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, θέτουν οι δημοσιογράφοι προς τους πολέμιους των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων της υποτέλειας.
Στα τηλεοπτικά παράθυρα της ντροπής λοιπόν, παίζεται το πιο βρόμικο παιχνίδι που προσβάλλει κατάφορα την ανθρώπινη νοημοσύνη και αξιοπρέπεια.
Δημοσιογράφοι που σιγοντάρουν με τρόπο απροκάλυπτο τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία των εν Ελλάδι υποστηρικτών του αντικοινωνικού μνημονίου.

Έτσι, προσπερνώντας τα επίπλαστα διλήμματα, λέω, πως το διακύβευμα δεν είναι, "ναι "ή "όχι" στο ευρώ και την Ε.Ε. , αλλά το ποιά Ευρώπη θέλουμε. Την ίδια στιγμή ο νεοεκλεγείς
Ολάν(τ) δηλώνει πως «θα επαναδιαπραγματευθώ το Σύμφωνο Σταθερότητας που κατέστρεψε την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία», και ο Ιρλανδικός  λαός   ετοιμάζεται να το καταψηφίσει στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Ενώ μετά τις εκλογές σε Ελλάδα και Γαλλία, αναθερμάνθηκαν οι συζητήσεις για ευρωομόλογο. Μια ομολογουμένως προοδευτική λύση στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, την οποία η Μέρκελ δεν ήθελε καν ν'ακούσει. Όμως οι συσχετισμοί αλλάζουν. Φαίνεται, πως το ξήλωμα του νεοφιλελεύθερου πουλόβερ που καταστρέφει τις χώρες της Ευρώπης και ωθεί τους ανθρώπους στην ανέχεια και το φασισμό, ξεκίνησε απ'την ψήφο στην Ελλάδα.
Έχω ξαναπει σε προηγούμενο κείμενό μου ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή, με ιδιαιτερότητες βεβαίως σε κάθε εθνική της έκφανση. Οι λαοί της Ευρώπης στο δίλλημα, λιτότητα ή έξοδος απ'το ευρώ, απαντούν, με δημοκρατία, αξιοπρέπεια, και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτό που θέλω να γίνει κατανοητό, είναι ότι  η σημερινή πολιτική της Ε.Ε. οδηγεί ολόκληρη την ευρωζώνη στον γκρεμό. Μπορεί η Γερμανία να αποκομίζει οφέλη απ'την κρίση και τον τρόπο αντιμετώπισής της, όμως είναι αρκετά κοντόφθαλμη και καταστροφική για τους υπόλοιπους και σε βάθος χρόνου για την ίδια, η πολιτική της αυτή.
Κλείνοντας, θα 'θελα να τονίσω ξανά, ακόμα πιο έντονα, το πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε στην ευρωζώνη αλλά, παράλληλα, το πόσο αδιέξοδη (για την ίδια την ευρωζώνη) είναι η πολιτική που ασκεί. Είναι η λιτότητα που οδηγεί στην έξοδο απ'το ευρώ, είναι η λιτότητα που καταστρέφει τις ευρωπαϊκές οικονομίες, είναι η λιτότητα που θα κάνει σύντομα το ευρώ να καταρρεύσει και όχι η άρνηση αυτής.
Χωρίς ίχνος υπερβολής, πιστεύω ότι η ταύτιση του μνημονίου με τον φιλοευρωπαϊσμό αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ο ευρωπαϊσμός μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο.

Τελικά,  μήπως η "ακυβερνησία" ήταν η καλύτερη "διαπραγμάτευση" που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα ως χώρα;



Υ.Γ.1 Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, είχαμε όντως έναν πολιτικό σεισμό, αν και με αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία 2,5 χρόνια, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη η κατακρήμνιση των δύο συμμοριών ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Ν.Δ.  ωστόσο  μας εξέπληξε όλους. Αυτό δείχνει το πόσο βαθιά είχε ριζώσει  στη συνείδησή μας η ιδέα του δικομματισμού και της εναλλαγής των δύο στην εξουσία.

Υ.Γ.2 Κουβέλη, να ξέρεις, το να σε αποκαλεί ο Βενιζέλος υπεύθυνο είναι σα να σε αποκαλεί ο
Μιχαλολιάκος πατριώτη.


ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών κ' Ευρωπαϊκών σπουδών, Παν. Μακεδονίας.

Think free

Think free

Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος


Πραγματικά, δε ξέρω αν έπρεπε να κάτσω και να γράψω αυτό το κείμενο. Ταλαντεύτηκα αρκετά μέσα μου. Και δε ξέρω αν η απόφαση που πήρα είναι η σωστή.
Έχω ως αρχή μου ότι η κουβέντα ως εθνικό μας σπορ λειτουργεί ως μέσο εκτόνωσης. Είμαι οργισμένος, απογοητευμένος, θλιμμένος κάποιες στιγμές, πεσσιμιστής κάποιες άλλες, και ελάχιστα αισιόδοξος για κάποια δευτερόλεπτα. Έτσι, ο πρώτος λόγος που με έκανε να αμφιβάλλω για την ορθότητα της απόφασης μου να γράψω αυτό το κείμενο ήταν αυτός. Δε θα 'θελα να "χάσω" όλα αυτά τα συναισθήματα διοχετεύοντάς τα στο "χαρτί". Ο δεύτερος λόγος έγκειται στο  ότι είναι αδιανόητα δύσκολο να χωρέσεις όλα αυτά που έχουν συμβεί  σε λίγες γραμμές, καταφέρνοντας παράλληλα να εξάγεις κάποια συμπεράσματα, και να βγει κάποιο χρήσιμο αποτέλεσμα απ'την αλληλεπίδραση της δικής μου και της δικής σας σκέψης. 

Σκεφτόμουν, να γράψω για τους ηλικιωμένους που συνεχίζουν να πηγαίνουν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις κουνώντας πλαστικά σημαιάκια. Και κάπου εκεί, ξεκίνησαν σαν φίλμ να περνάνε μπροστά απ'τα μάτια μου όλα αυτά. Τον Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου να παραποιούν τα στοιχεία του ελλείμματος. Έπειτα να πέφτει ως κεραυνός εν αιθρία, στη σκέψη μου ο Χρυσοχοϊδης. "Δεν διάβασα το μνημόνιο". Ακολούθως ο Παπακωνσταντίνου. "Αν χρειαστεί να πάρω νέα μέτρα δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα τα πάρει. Θα παραιτηθώ". Αμέσως μετά ο Πάγκαλος. "Όλοι μαζί τα φάγαμε". Εν συνεχεία, μου έρχονταν οι εικόνες απ'το ξύλο , και τα καρκινογόνα χημικά με τα οποία ψεκάζονταν χιλιάδες πολιτών στις διαδηλώσεις. Μου έρχονταν στο νου οι εκβιασμοί που εξαπέλυαν με σφοδρότητα τα ανδρείκελα της εξουσίας, τα διλήμματα και τον φόβο που προσπαθούσαν και εξακολουθούν με κάθε τρόπο και μέσο να σπείρουν στην κοινωνία και ιδαίτερα στις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Οι μιντιακοί εκπρόσωποι που ως άλλοι τηλε-εισαγγελείς εκβίαζαν απ'τα δελτία των 8. Θυμηθείτε, "ευρώ ή δραχμή", "χρεοκοπία ή μνημόνιο", "Μέλος της Ε.Ε. ή Αλβανία του Χότζα", "ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή χάος(σ.σ. Αριστερά) όπως και άλλα ακόμα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα που τίθενται έμμεσα. Παρ'όλα αυτά είναι εξίσου αποτελεσματικά. "Σιωπή ή ξύλο και δακρυγόνα", "μισός μισθός και πετσοκομένη σύνταξη ή καθόλου μισθός και σύνταξη", "ελαστικές μορφές εργασίας ή καθόλου εργασία". Μου 'ρθαν ακόμα, δηλώσεις ευρωπαίων επιτρόπων, για παράδεγμα του Ματίας Μορς, εκπροσώπου της ευρωπαϊκής επιτροπής στην τροϊκα. "Ελπίζω να κερδίσουν τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ" . Ή ακόμα του Μανουέλ Μπαρόζο, που στηρίζει με πάθος ασίγαστο τη "νέα μείωση μισθών στην Ελλάδα".  Της Κριστίν Λαγκάρντ, την επικεφαλής του Δ.Ν.Τ. που βγαίνει δημόσια και ζητά  κυβέρνηση συνασπισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την επομένη των εκλογών.
Τώρα για τα σκάνδαλα, την οσμή μούχλας που αναδύει το κομματικό-πελατειακό κράτος ,για τα κύκλωματα προστασίας, τοκογλυφίας, ξεπλύματος βρόμικου χρήματος, που είχαν και έχουν πολιτική επαφή, διασύνδεση και υποστήριξη, ουδείς λόγος αναφοράς. Τα πρόσωπα που τα συγκροτούν επιφανή, πασίγνωστα στην κοινωνία με πολιτική ή συνδικαλιστική ιδιότητα και διεκδικούν μάλιστα συμμετοχή στα κοινά. Είναι οι τοπικοί κομματάρχες, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, και των υπερπατριωτών του ΛΑΟΣ.

Λοιπόν, ίσως κούρασα. Είναι πραγματικά τόσα πολλά αυτά που μπορεί να θυμηθεί κάποιος πριν πάει να ψηφίσει στις 6 Μάη. Επομένως, είναι και εξίσου πολλά, αυτά που χρειάζεται να ξεχάσει για να ψηφίσει τους ίδιους.

Ξέρετε, δεν εντάχθηκα ποτέ σε κάποια κομματική νεολαία. Ήταν και είναι συνειδητή επιλογή μου. Δε θα 'θελα επ'ουδενί να βάλω τη σκέψη μου και τις απόψεις μου σε καλούπια. Θέλω να συμφωνώ και να διαφωνώ ελεύθερα και ανερυθρίαστα με τον όποιο κομματικό φορέα ίσως είμαι εγγύτερα ιδεολογικά. Δε ξέρω ,αν η Αριστερά είναι ικανή ν'αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα. Διατείνεται πως είναι. Θα μου πει κάποιος, "μα καλά, τόσα χρόνια τι έκανε ;" "πού ήταν η αριστερά;" , "έχει και εκείνη ευθύνες". Δε θα γίνω δικηγόρος κανενός.
Όμως, αν κάποιος παρακολουθεί και έχει γνώση των όσων έχουν συμβεί, ας πούμε συμβατικά, τα τελευταία 5-6 χρόνια, είναι αδύνατο να μην είναι θυμωμένος. Είναι αδύνατο κατ'εμέ, να μην έχει σκεφτεί να καταφύγει στη βία. Και το λέω ευθέως. Θαυμάζω όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχοντας ΓΝώΣΗ όλων αυτών που συμβαίνουν και βιώνοντας καθημερινά την ψυχολογική καταπίεση, ως τώρα έχουν συγκρατηθεί, κάνουν υπομονή και δεν έχουν στραφεί σε βίαιες μορφές αντίδρασης. Από μία μονάχα δύναμη του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, άκουσα πως ζητά ψήφο διακυβέρνησης, ψήφο εξουσίας. Μετά, από αρκετά χρόνια, είναι η αλήθεια. Θεωρώ, έτσι, την Αριστερά ως λύση όχι ανάγκης, ούτε ως τελευταία λύση.  Αλλά ως μοναδική λύση, ως μοναδική επιλογή.

Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, συντείνουν στο συμπέρασμα πως βρισκόμαστε χωρίς ίχνος υπερβολής στο τελευταίο στάδιο. Είμαστε κλινικά νεκροί, και ως χώρα, και ως κοινωνία. Βιώνουμε μια κρίση που ενέχει όλα τα χαραστηριστικά παρακμής. Κατακόρυφη αύξηση της πορνείας, του εγκλήματος. Κατακόρυφη αύξηση των αυτοκτονιών, με αποκορύφωμα το τραγικό συμβάν στην πλατεία Συντάγματος. Τυχερά παιχνίδια που στήνονται καταμεσής των πεζόδρομων. Αστυνομία που χτυπά με φασιστικό μένος και αδιάκριτα πολίτες. Άνθρωποι που ψάχνουν τροφή σε κάδους σκουπιδιών. Άστεγοι που πεθαίνουν στις πλατείες και τους δρόμους. Έμφάνιση ακροδεξιών ομάδων, και άνοδος της επιρροής των ήδη υπαρκτών εγκληματικών-ναζιστικών οργανώσεων.

Και μέσα σ' όλα, εμείς ως πολίτες του τόπου αυτού, καλούμαστε να ψηφίσουμε. Νομίζω, ακόμα κι αν ξεχάσουν κάποιοι ό,τι έχει συμβεί, είναι ανέφικτο να ξεχάσεις αυτό που ζεις, γιατί πολύ απλά συμβαίνει τώρα. Μας καλούν να ψηφίσουμε, προειδοποιώντας μας ότι ο θυμός και η οργή που νιώθουμε είναι κακοί σύμβουλοι. Ως εκ του θαύματος, αυτοί που το λεν αυτό, ξέρουν πως η οργή και ο θυμός είναι εναντίον τους και πως αν αποτυπωθούν τα αισθήματα αυτά στο εκλογικό αποτέλεσμα θα εξαφανιστούν απ'τον πολιτικό χάρτη δια παντός.
Λοιπόν, νομίζω πως μετά από πολλά χρόνια, η οργή και το αίσθημα της απέχθειας για όσους μας οδήγησαν εδώ, είναι ο καλύτερος σύμβουλος για να ψηφίσουμε. Τουλάχιστον, δε θα είναι σύμβουλοι για την ψήφο το ρουσφέτι* και το βόλεμα.

Κατάφερα τελικά, αυτό που δεν ήθελα. Εκτονώθηκα, γράφοντας όλα αυτά που ένιωθα.
Αυτό είναι και οι επερχόμενες εκλογές ; Ένας τρόπος εκτόνωσης ; Σκέψου το.

Υ.Γ. Το ρουσφέτι δε σταμάτησε, ούτε χτυπήθηκε το πελατειακό κράτος. Εξάλλου δε το θέλουν αυτό. Και το αποδεικνύουν οι τόσες ρουσφετολογικές τροπολογίες (π.χ. του ροπαλοφόρου Βορίδη) που πέρασαν πριν κλείσει η βουλή. Απλά, ίσως, η απέχθεια να 'ναι αυτή τη φορά ισχυρότερη ως αίσθημα απ'την έλξη που ασκεί η σκέψη του βολέματος.

ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών, Παν. Μακεδονίας

Είναι ηθική η κρίση ;

 
Για όσους βιαστούν να με χαρακτηρίσουν μετά από αυτό το κείμενο τους προλαβαίνω. Είμαι ένας αναρχίζων αριστερός και κατα περίσταση κομμουνιστής. Αυτή τη φορά λοιπόν, δανείζομαι λεξιλόγιο από τη μαρξιστική θεώρηση για να δώσω μια σαφή εικόνα και να ξεδιαλύνω το τοπίο όσον αφορά την εποχή μας και την πραγματικότητα που βιώνουμε. Μια εποχή όπου η μετριότητα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μεσουρανεί και η επιφανειακότητα στις διατυπωθείσες απόψεις και κρίσεις  είναι κανόνας.

Επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορούν να εξηγήσουν τα τεκταινόμενα, τις εξελίξεις σε οικονομία και πολιτική και δεν δύνανται να συλλάβουν τη δομή του καπιταλισμού, μετατρέπουν τα εξαιρετικά σύνθετα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα σε απλά ζητήματα ηθικής. Λόγω της αδυναμίας αυτής, αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν γιατί στον καπιταλισμό οι εργαζόμενοι και εν γένει τα ασθενέστερα στρώματα είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν την οικονομική ανάπτυξη, μετατοπίζουν το ζήτημα είτε στη σφαίρα της ηθικής είτε στο επίπεδο της ψυχολογίας. Ακούμε καθημερινά ανθρώπους γύρω μας να υποστηρίζουν  πως: "Φταίει η απληστία, ο εθισμός στο χρήμα, η φυσική ροπή των ανθρώπων προς το κακό" . Πρόκειται για μια εξαιρετικά απλοϊκή σύλληψη του κόσμου, και ίσως ως ένα βαθμό επικίνδυνα παραπλανητική διαστρέβλωση της φύσης των προβλημάτων. Θα πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο και ενέργεια στην κατανόηση των κοινωνικών προβλημάτων και κοινωνικών δομών, αν πραγματικά θέλουμε να συγκροτήσουμε ένα  διακριτά διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον.

Όμως στην προσπάθεια αυτή πρέπει να συγκρουστούμε και να αντιμετωπίσουμε την κυρίαρχη αστική τάξη. Είναι η τάξη της οποίας οι εκπρόσωποι έχουν στην ιδιοκτησία τους τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε,τις τράπεζες, και καθορίζουν σε απόλυτο βαθμό τις πολιτικές αποφάσεις σε εγχώριο και ευρωπαικό επίπεδο. Στον αγώνα αυτό έχουμε τα ελάχιστα δυνατά όπλα, όμως και τα πιο σημαντικά, τη σκέψη μας και την αλληλεγγύη.

Tο σύνθημα του κινήματος "Καταλάβετε την Wall Street"  ήταν πως "Είμαστε το 99%".  Ήταν απόλυτα εύστοχο,χτύπημα στην καρδιά του συστήματος-προβλήματος και τραβούσε το μανδύα με τον οποίο επιχειρεί η ελεγχόμενη κοινή γνώμη να σκεπάσει τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Το πρόβλημα είναι αυτό. Το 1% κυβερνά το 99%. Δεν είναι ούτε συνομωσιολογία,ούτε υπερβολή.Η οικονομική ολιγαρχία κυβερνά. Οι κυβερνήσεις των κρατών είναι οι μαριονέτες στα χέρια αυτής της οικονομικής ολιγαρχίας του 1%.

Η άποψη πως η κρίση είναι πρωτίστως και κατα βάση, ηθική, είναι άκρως επιφανειακή και παραπλανητική.Όμως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε σε όλους όσοι παρορμητικά την υιοθετούν ένα και μοναδικό ελαφρυντικό.

Η άρχουσα αστική τάξη για να διατηρήσει και να εδραιώσει την επικυριαρχία της,  επιβάλλεται να δημιουργήσει και να αναπτύξει τα πλαίσια αρχών και αξιών  που θα συνεπικουρήσουν έμμεσα στη διατήρησή της στην εξουσία και την ηγεμονία .Έτσι δομεί σταδιακά και μεθοδευμένα, τα αντίστοιχα πολιτισμικά  και κοινωνικά αρχέτυπα -για την αναλυτική ψυχολογία τα αρχέτυπα είναι υπερατομικές προδιαθέσεις του συλλογικού ασυνείδητου- βάσει των οποίων πορεύονται τα κοινωνικά εκείνα στρώματα που απορροφώνται και αφομοιώνονται απ'την αστική τάξη. Έτσι-κυρίως τα χαμηλότερα στρώματα, αλλά και τα μεσοστρώματα- ζούν , λειτουργούν και συμπεριφέρονται βάσει αυτών των πλαισίων και αρχετύπων σε καθεστώς  πλάνης που τους οδηγεί στην αλλοτροίωση και την απομάκρυνση από τον ιδεατά ρεαλιστικό στόχο τους.Επομένως η θεώρηση περί ηθικής κατάπτωσης στηρίζεται πράγματι σε δεδομένα. Και εκεί έγκειται το ελαφρυντικό που προανέφερα.  Όμως η τομή που επιχειρώ στο σημείο αυτό να κάνω, είναι, να γίνει διακριτό το ότι η κατάπτωση αυτή όπως και η απορρέουσα διάβρωση των κοινωνικών σχέσεων  δεν είναι η αιτία της κρίσης αλλά η συνέπεια της επικυριαρχίας της αστικής τάξης και κατ'επέκταση των ηθικών πλαισίων που έχει θέσει.

Στόχος μου, μέσω της επίρριψης των ευθυνών στην άρχουσα αστική τάξη για το περιβάλλον που έχει δομήσει δεν είναι να πω, ότι για τα πάντα φταίει ο "κακός" καπιταλισμός. Ακόμα όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα δεν εθελοτυφλώ μπροστά στις  παθογένειες και τα δυσεπίλυτα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.Όμως το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Δεν μας αφορά. Είναι παγκόσμιο και συστημικό.

Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας απορρέουν από νοοτροπίες και πρακτικές που συστηματικά καλλιέργησαν και υιοθέτησαν κυβερνήσεις του παρελθόντος, με αφετηρία την δεκαετία του '80. Για να εκριζωθούν νοοτροπίες του παρελθόντος, για να ηττηθεί η κουλτούρα της επιφανειακότητας, να κατεδαφιστεί η κυριαρχία των ολιγίστων, και να καταποντιστεί η αθλιότητα των αχρήστων που οδηγεί σταδιακά, από τα κάτω, στον εκφασισμό του καθεστώτος πρέπει να συντελεστούν ριζοσπαστικές αλλαγές και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που θα οδηγήσουν σε εναλλακτικές προοδευτικές λύσεις για διέξοδο από την κρίση.

Ο θρίαμβος της επιφανειακότητας στο χώρο της δουλειάς, στα σχολεία και στην πολιτική φαίνεται εύθραυστος. Ίσως, μάλιστα η εξέγερση εναντίον αυτής της εξασθενημένης κουλτούρας να αποτελεί την επόμενη νέα σελίδα μας.Σε κάθε περίπτωση ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για εκείνους που αντιστέκονται.

ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών κ' Ευρωπαϊκών σπουδών, Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Πώς θα επουλωθεί η «χαίνουσα πληγή» της ανταγωνιστικότητας;

Γράφει ο Δημήτρης Καρακώστας


Έχει καταστεί πλέον εμφανές ότι Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με ένα τριπλό πρόβλημα. Αυτό έγκειται στο τεράστιο δημόσιο -αλλά και ιδιωτικό- χρέος, στο μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα καθώς και στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Το συγκεκριμένο άρθρο πειράται να αναδείξει το τρίτο κατά σειρά πρόβλημα που αποτελεί τη «χαίνουσα πληγή» της οικονομίας και το πλέον δυσεπίλυτο ζήτημα που πρέπει να διαχειριστεί τόσο η εκάστοτε πολιτική ηγεσία όσο και η εγχώρια τεχνοκρατία.

Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που κυμαίνεται περί του 10-11 τοις εκατό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος καταδεικνύει, με ιδιαίτερα εμφανή τρόπο, το οξύτατο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αρκετοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο υψηλό μισθολογικό κόστος που «ωθεί» τα προϊόντα και τις υπηρεσίες σε υψηλές τιμές. Πρόσφατα μάλιστα η «Τρόικα» είχε θέσει μετ’ επιτάσεως το ζήτημα της κατάργησης της κατώτατης συλλογικής σύμβασης εργασίας ανοίγοντας «τον ασκό του Αιόλου» για μειώσεις μισθών που, όπως ευαγγελίζονται, θα οδηγούσε στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Οι θιασώτες αυτής της άποψης αγνοούν δύο βασικά πράγματα.

Το πρώτο επιχείρημα έχει να κάνει με την έκθεση της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών κατά την περίοδο 2000-2009. Η εν λόγω έκθεση υπογραμμίζει ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας οφείλονταν στην αύξηση των μισθών και των τιμών μόνο στους κλάδους των μη εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών σε σχέση με τους κλάδους που παράγουν αγαθά και υπηρεσίες, με αποτέλεσμα τη μετατόπιση παραγωγικών πόρων προς τον κλάδο των μη εμπορευσίμων. Δηλαδή, υποστήριζε πως η απαραίτητη «εσωτερική υποτίμηση» για να επανέλθει η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά ήταν όχι οι γενικώς και αορίστως μειώσεις, παρά μόνον αυτές που αφορούσαν μη εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα οφείλεται όχι τόσο στους υψηλούς μισθούς αλλά στη χαμηλή παραγωγικότητα.

Το δεύτερο –και κατά την άποψη μου σημαντικότερο- επιχείρημα αφορά την ίδια τη δομή της επιχειρηματικότητας. Κυρίαρχο στοιχείο της ελληνικής επιχειρηματικότητας συνεχίζει, ακόμα και σήμερα, να αποτελεί το καθεστώς της μικροϊδιοκτησίας και της αυτοαπασχόλησης. Αυτό το καθεστώς επιβαρύνει και συχνά εμποδίζει τη μεγέθυνση των επιχειρήσεων με αποτέλεσμα τα ελληνικά προϊόντα, ως προϊόντα οικονομίας μικρής κλίμακας, να μη μπορούν να ανταγωνιστούν τα αντίστοιχα προϊόντα που παράγονται σε συνθήκες μεγάλης κλίμακας. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή όπου η σύγχρονη οικονομία διέπεται από το ελεύθερο εμπόριο, το μέγεθος συνιστά σημαντικό –ίσως το σημαντικότερο- ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Απεναντίας, το μεγάλο κόστος παραγωγής (οικονομίες κλίμακας), τα προβλήματα συντονισμού που οδηγούν σε μεγάλο κόστος συναλλαγών (οικονομίες φάσματος) και η αβεβαιότητα για τη συνέχεια της λειτουργίας των επιχειρήσεων στο μέλλον (διαδοχή γενεών) αποτελούν βαρυσήμαντες επιπτώσεις της μικρής κλίμακας.

Γι αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση τόσο της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας όσο και της εγχώριας τεχνοκρατίας που ασχολείται με την ανάπτυξη ότι αυτή μπορεί να συντελεστεί μόνο με την εξαγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων που θα ισοσκελίσουν το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό μπορεί να συμβεί με τη δημιουργία οικονομιών μεγάλης κλίμακας. Πρόκειται για ένα στόχο εφικτό και ρεαλιστικό εφόσον η ιδιωτική πρωτοβουλία πειστεί για την αναγκαιότητά του. Η αναγκαιότητα αυτή μπορεί να αποσαφηνιστεί από κατάλληλους τεχνοκράτες με διεθνή εμπειρία στην επιχειρηματικότητα που θα ωθήσουν μικροϊδιοκτήτες και αυτοαπασχολούμενους σε στενή συνεργασία. Απόρροια αυτού θα είναι μια σειρά από συγχωνεύσεις και συνέργειες μεταξύ των επιχειρήσεων που θα αποσκοπούν στη δημιουργία προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Μ’αυτό τον τρόπο οι «νέες επιχειρήσεις» θα καταγράψουν σημαντικές αμοιβαίες ωφέλειες μέσα από την αξιοποίηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων που, μέχρι πρότινος, παρέμεναν αδρανή. Παράλληλα, θα ενισχυθεί και η χρηματοοικονομική τους θέση καθώς θα βελτιώσουν αφενός μεν τη ρευστότητά τους, εξασφαλίζοντας τη λειτουργία τους βραχυπρόθεσμα, αφετέρου δε τη φερεγγυότητά τους, εδραιώνοντας τη συνέχειά τους μακροπρόθεσμα.

Συμπερασματικά, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας είναι ένα εξαιρετικά εργώδες και ακανθώδες διακύβευμα. Από αυτό εξαρτάται η ανάκαμψη και αυτό θα προσπορίσει την ανάπτυξη. Επομένως, η προσοχή και οι ευθύνες όλων μας και ιδίως εκείνων που θα αποπειραθούν να προσεγγίσουν τη λύση του προβλήματος είναι ιστορικές. Ας σταθούν και ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων…




Ο Δημήτρης Καρακώστας είναι φοιτητής του Τμήματος Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής, Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Ελλάδα 2011   

Μια χώρα που διασύρεται παγκοσμίως. Ένας προσβεβλημένος λαός σε καθεστώς πτώχευσης. Ένας κρατικός μηχανισμός διαλελυμένος, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας σε κλιμακούμενη αποσάθρωση, ο κοινωνικός ιστός σε πλήρη αποσύνθεση.

Πολιτικό Πλαίσιο 
  
Από το 2009 και εντεύθεν , δηλαδή από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παρατηρείται το φαινόμενο της πολυδιάσπασης κομματικών φορέων και της δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών. Κατ'εμέ είτε επρόκειτο για προσπάθεια μεταμφίεφης  του απαρχαιωμένου απ'όλες τις απόψεις πολιτικού προσωπικού που καταδυναστεύει τούτη τη χώρα τα τελευταία χρόνια, είτε επρόκειτο για φαινόμενο του οποίου κινητήρια δύναμη ήταν να εκφραστούν όλες οι αποχρώσεις των ιδεολογικών ρευμάτων που έχουν δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία, ήταν προφανές ότι θα καταλήγαμε στη δημιουργία δύο συνασπισμών. Τις δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο και τους "αντιμνημονιακούς". 
Πολλοί ήταν εκείνοι που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τους νέους συσχετισμούς που θα προέκυπταν και θα είχαν ως διαιρετική βάση την "μνημονιακή" πολιτική. Πρίν από μερικούς μήνες ήταν σεναριολογία. Τώρα είναι πραγματικότητα.
 
Επομένως, η εικόνα ενός κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος ανήκει στο παρελθόν.
Αν φυσικά, αποδεχτούμε ότι υπήρξε πράγματι αυτή η διάσπαση στη βάση ιδεολογικών διαφοροποιήσεων και τάσεων και δεν ήταν απλά μια προσχηματική διάσπαση με προφανείς στόχους την πολιτική μεταμφίεση και την επιχειρούμενη αυτοδιάσωση ένος πεπαλαιωμένου πολιτικού προσωπικού από το διαφαινόμενο ναυάγιο του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.


Δύο δρόμοι, δύο πολιτικές
 
 Πλέον, στο προσκήνιο για όποιον βλέπει πίσω από ιδεολογίες, συγκλίσεις, συμμαχίες και συνεργασίες, αναδεικνύονται δύο δυνάμεις , δύο δρόμοι. Από τη μια οι υπέρμαχοι του μνημονίου που συμπράττουν. Ενός μνημονίου και πρόσθετων εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρων (Μεσοπρόθεσμο,κτλ) που οι αγαπητοί εταίροι μας απειλούν πως αν δεν εφαρμοστούν στο ακέραιο, όπως και τα μέτρα που συνοδεύουν την απόφαση για κούρεμα του 50% της ονομαστικής αξίας του χρέους θα οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία και θα αποπεμφθούμε από τη ζώνη του ευρώ τη στιγμή που δεν υφίστανται καν το νομικό πλαίσιο και οι μηχανισμοί για την αποπομπή μιας χώρας από το κοινό νόμισμα. Παρεμπιπτόντως, στο προσχέδιο του προϋπολογισμού τα έσοδα από φόρους για το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2011 υπολογίζονται σε  12 δισ. ευρώ. Οι μισθοί και οι συντάξεις για το δίμηνο ανέρχονται σε 3,4 δισ. ενώ μαζί με τις πρωτογενείς δαπάνες υπολογίζονται περί τα 8 δισ. ευρώ. Επομένως, όσον αφορά τις απειλές που εξαπολύονται από τους εγκάθετους των ΜΜΕ, ότι σε περίπτωση μη καταβολής της 6ης δόσης δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις πρόκειται για χυδαία,άθλια και αναίσχυντα ψεύδη. 

Από την άλλη αυτοί που αντιτίθενται στην πολιτική που οδηγεί στην κοινωνική απερήμωση, στην εξαθλίωση, που φτωχοποιεί τα μεσοστρώματα, και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στα χαμηλότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.


Προοπτική και Αριστερά

Ίσως η αναφορά στους όρους Αριστερά-Δεξιά προκαλέσει σύγχυση στην προσπάθεια αποκρυστάλλωσης των υφιστάμενων ιδεολογικών τάσεων και πολιτικών θέσεων. Ίσως χαρακτηριστεί αναχρονιστική, ίσως ακόμα ότι με αυτήν αναμοχλεύονται παλαιά στερεότυπα. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως τούτη την ώρα το κύριο διακύβευμα γι'αυτόν που βιώνει την αθλιότητα, τη βαναυσότητα και τη δυστυχία δεν είναι το αν αισθάνεται αριστερός, δεξιός ή κεντρώος. Έτσι φρονώ, πως η ανάγκη για την, εκπεφρασμένη εξ'αριστερών, δημιουργία ενός συνασπισμού εξουσίας και ενός αντισυστημικού προτάγματος που θα έχει ως πυρήνα τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και θα καταφέρει να συσπειρώσει ανθρώπους από το κοινωνικό κέντρο ως την ριζοσπαστική αριστερά στη βάση της υπεράσπισης της Δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, και του ταξικού συμφέροντος του καθένα που πλήττεται είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Οι συνθήκες για μια τέτοια κίνηση είναι ώριμες, οι στιγμές ιστορικές, η ευθύνη της Αριστεράς για ένα προωθητικό βήμα και για την κινηματική προσέγγιση των εξελίξεων στην ελληνική κοινωνία μεγάλη.

ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαικών σπουδών, 
Παν. Μακεδονίας.

Ελλάδα 2011   

Μια χώρα που διασύρεται παγκοσμίως. Ένας προσβεβλημένος λαός σε καθεστώς πτώχευσης. Ένας κρατικός μηχανισμός διαλελυμένος, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας σε κλιμακούμενη αποσάθρωση, ο κοινωνικός ιστός σε πλήρη αποσύνθεση.

Πολιτικό Πλαίσιο 
  
Από το 2009 και εντεύθεν , δηλαδή από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παρατηρείται το φαινόμενο της πολυδιάσπασης κομματικών φορέων και της δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών. Κατ'εμέ είτε επρόκειτο για προσπάθεια μεταμφίεφης  του απαρχαιωμένου απ'όλες τις απόψεις πολιτικού προσωπικού που καταδυναστεύει τούτη τη χώρα τα τελευταία χρόνια, είτε επρόκειτο για φαινόμενο του οποίου κινητήρια δύναμη ήταν να εκφραστούν όλες οι αποχρώσεις των ιδεολογικών ρευμάτων που έχουν δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία, ήταν προφανές ότι θα καταλήγαμε στη δημιουργία δύο συνασπισμών. Τις δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο και τους "αντιμνημονιακούς". 
Πολλοί ήταν εκείνοι που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τους νέους συσχετισμούς που θα δημιουργούνταν και θα είχαν ως διαιρετική βάση την "μνημονιακή" πολιτική. Πρίν από μερικούς μήνες ήταν σεναριολογία. Τώρα είναι πραγματικότητα.
Επομένως, η εικόνα ενός κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος ανήκει στο παρελθόν.
Αν φυσικά, αποδεχτούμε ότι υπήρξε πράγματι αυτή η διάσπαση στη βάση ιδεολογικών διαφοροποιήσεων και τάσεων και δεν ήταν απλά μια προσχηματική διάσπαση με προφανείς στόχους την πολιτική μεταμφίεση και την επιχειρούμενη αυτοδιάσωση ένος πεπαλαιωμένου πολιτικού προσωπικού από το διαφαινόμενο ναυάγιο του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.


Δύο δρόμοι, δύο πολιτικές
 
 Πλέον, στο προσκήνιο για όποιον βλέπει πίσω από ιδεολογίες, συγκλίσεις, συμμαχίες και συνεργασίες, αναδεικνύονται δύο δυνάμεις , δύο δρόμοι. Από τη μια οι υπέρμαχοι του μνημονίου που συμπράττουν. Ενός μνημονίου και πρόσθετων εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρων (Μεσοπρόθεσμο,κτλ) που οι αγαπητοί εταίροι μας απειλούν πως αν δεν εφαρμοστούν στο ακέραιο, όπως και τα μέτρα που συνοδεύουν την απόφαση για κούρεμα του 50% της ονομαστικής αξίας του χρέους θα οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία και θα αποπεμφθούμε από τη ζώνη του ευρώ ενώ δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο και μηχανισμοί για την αποπομπή μιας χώρας από το κοινό νόμισμα. Παρεμπιπτόντως, στο προσχέδιο του προϋπολογισμού τα έσοδα από φόρους για το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2011 υπολογίζονται σε  12 δισ. ευρώ. Οι μισθοί και οι συντάξεις για το δίμηνο ανέρχονται σε 3,4 δισ. ενώ μαζί με τις πρωτογενείς δαπάνες υπολογίζονται περί τα 8 δισ. ευρώ. Επομένως, όσον αφορά τις απειλές που εξαπολύονται από τους εγκάθετους των ΜΜΕ, ότι σε περίπτωση μη καταβολής της 6ης δόσης δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις πρόκειται για χυδαία,άθλια και αναίσχυντα ψεύδη. 

Από την άλλη αυτοί που αντιτίθενται στην πολιτική που οδηγεί στην κοινωνική απερήμωση, στην εξαθλίωση, που φτωχοποιεί τα μεσοστρώματα, και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στα χαμηλότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.


Προοπτική και Αριστερά

Ίσως η αναφορά στους όρους Αριστερά-Δεξιά προκαλέσει σύγχυση στην προσπάθεια αποκρυστάλλωσης των υφιστάμενων ιδεολογικών τάσεων και πολιτικών θέσεων. Ίσως χαρακτηριστεί αναχρονιστική, ίσως ακόμα ότι με αυτήν αναμοχλεύονται παλαιά στερεότυπα. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως τούτη την ώρα το κύριο διακύβευμα γι'αυτόν που βιώνει την αθλιότητα, τη βαναυσότητα και τη δυστυχία δεν είναι το αν αισθάνεται αριστερός, δεξιός ή κεντρώος. Έτσι φρονώ, πως η ανάγκη για την, εκπεφρασμένη εξ'αριστερών, δημιουργία ενός συνασπισμού εξουσίας και ενός αντισυστημικού προτάγματος που θα έχει ως πυρήνα τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και θα καταφέρει να συσπειρώσει ανθρώπους από το κοινωνικό κέντρο ως την ριζοσπαστική αριστερά στη βάση της υπεράσπισης της Δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, και του ταξικού συμφέροντος του καθένα που πλήττεται είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Οι συνθήκες για μια τέτοια κίνηση είναι ώριμες, οι στιγμές ιστορικές, η ευθύνη της Αριστεράς για ένα προωθητικό βήμα και για την κινηματική προσέγγιση των εξελίξεων στην ελληνική κοινωνία μεγάλη.

ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαικών σπουδών, 
Παν. Μακεδονίας.