Γράφει ο Αλέξανδρος Λέτσος
Με αφορμή την διατύπωση της άποψης υπέρ της αποθρησκειοποίησης της ιατρικής θα ήθελα να παραθέσω την αλληλεπίδραση μεταξύ της θρησκείας και της ιατρικής αρχίζοντας με την άποψη πως:
"Ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία διαπιστώνουμε πως η θρησκεία ήταν και συνεχίζει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιατρική πράξη."
Αρχικά ας παρατηρήσουμε τα ονόματα μερικών νοσοκομείων της χώρας μας : Ευαγγελισμός, Άγιος Παύλος, Άγιος Σάββας, Άγιος Παντελεήμονας, κτλ. Σ’ αυτό το σημείο κρίνω εύλογο να παραθέσω ένα περιστατικό.
Ασθενής προσήλθε στον γιατρό του με χρόνιο βήχα, δύσπνοια, αιμόπτυση, συνεχή κούραση και έλλειψη βάρους. Η διάγνωση που πρόεκυψε μέσα από εξετάσεις ήταν καρκίνος του πνεύμονα. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Ο ασθενής, ανακουφισμένος πλέον, ευχαριστεί το Θεό για την επιτυχία της θεραπείας του. Ο γιατρός του τότε, άρχισε να του εξηγεί ότι η φύση της θεραπείας δεν έχει κάποιο θρησκευτικό υπόβαθρο και πως το μόνο που βοήθησε στην ίασή του ήταν οι ουσίες της χημειοθεραπείας οι οποίες αντιμετώπισαν τον καρκίνο. Ερμηνεύοντας στην συνέχεια, σχολίασε πως θα έπρεπε να ευχαριστεί τους ανθρώπους που εφηύραν την μέθοδο αυτή και όχι το Θεό.
Είναι φανερό ότι οι γνώσεις του γιατρού, ο κατάλληλος προγραμματισμός της θεραπείας και η άψογη εκτέλεσή της ήταν αυτά που έσωσαν τον ασθενή.'Ομως, τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Ποιά είναι τελικώς η αποστολή και ο ρόλος του γιατρού; Να κάνει καλά τον ασθενή με οποιοδήποτε κόστος ή να θέσει ως αυτοσκοπό του την εύρεση ενός ευφυούς και πρωτοποριακού τρόπου θεραπείας προκειμένου να αναδειχθεί ο ίδιος αποκτώντας κύρος και αναγνωρισιμότητα; Αν ισχύει το πρώτο γιατί ο γιατρός προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να πάρει τα εύσημα της θεραπείας του ασθενούς; Αν όλοι οι γιατροί καθιστούσαν σαφές ότι εκείνοι και όχι κάποια ανώτερη δύναμη είναι σε θέση να θεραπεύσουν έναν ασθενή, μήπως ο ασθενής λόγω της αλλαγής αυτής της κατάστασης ακολουθούσε κάποια διαφορετική πορεία στη θεραπεία του; Μήπως και η θρησκεία παίζει κάποιον ρολό στη θεραπεία του ασθενούς; Μήπως θα έπρεπε να αποτελέσει εργαλείο στα χεριά των γιατρών και όχι κάποια απάτη η όποια τους κλέβει τη δόξα;
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η θρησκεία είναι ανακούφιση για τον καταπιεσμένο, κουράγιο για τον άρρωστο
Δεν μπορώ να καταλάβω τους γιατρούς οι οποίοι, ακόμα και μετά τη θεραπεία του ασθενούς προσπαθούν να του αλλάξουν τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις...
Ο Αλέξανδρος Λέτσος είναι φοιτητής Ιατρικής, Πανεπιστημίου Κρήτης
Με αφορμή την διατύπωση της άποψης υπέρ της αποθρησκειοποίησης της ιατρικής θα ήθελα να παραθέσω την αλληλεπίδραση μεταξύ της θρησκείας και της ιατρικής αρχίζοντας με την άποψη πως:
"Ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία διαπιστώνουμε πως η θρησκεία ήταν και συνεχίζει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιατρική πράξη."
Αρχικά ας παρατηρήσουμε τα ονόματα μερικών νοσοκομείων της χώρας μας : Ευαγγελισμός, Άγιος Παύλος, Άγιος Σάββας, Άγιος Παντελεήμονας, κτλ. Σ’ αυτό το σημείο κρίνω εύλογο να παραθέσω ένα περιστατικό.
Ασθενής προσήλθε στον γιατρό του με χρόνιο βήχα, δύσπνοια, αιμόπτυση, συνεχή κούραση και έλλειψη βάρους. Η διάγνωση που πρόεκυψε μέσα από εξετάσεις ήταν καρκίνος του πνεύμονα. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Ο ασθενής, ανακουφισμένος πλέον, ευχαριστεί το Θεό για την επιτυχία της θεραπείας του. Ο γιατρός του τότε, άρχισε να του εξηγεί ότι η φύση της θεραπείας δεν έχει κάποιο θρησκευτικό υπόβαθρο και πως το μόνο που βοήθησε στην ίασή του ήταν οι ουσίες της χημειοθεραπείας οι οποίες αντιμετώπισαν τον καρκίνο. Ερμηνεύοντας στην συνέχεια, σχολίασε πως θα έπρεπε να ευχαριστεί τους ανθρώπους που εφηύραν την μέθοδο αυτή και όχι το Θεό.
Είναι φανερό ότι οι γνώσεις του γιατρού, ο κατάλληλος προγραμματισμός της θεραπείας και η άψογη εκτέλεσή της ήταν αυτά που έσωσαν τον ασθενή.'Ομως, τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Ποιά είναι τελικώς η αποστολή και ο ρόλος του γιατρού; Να κάνει καλά τον ασθενή με οποιοδήποτε κόστος ή να θέσει ως αυτοσκοπό του την εύρεση ενός ευφυούς και πρωτοποριακού τρόπου θεραπείας προκειμένου να αναδειχθεί ο ίδιος αποκτώντας κύρος και αναγνωρισιμότητα; Αν ισχύει το πρώτο γιατί ο γιατρός προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να πάρει τα εύσημα της θεραπείας του ασθενούς; Αν όλοι οι γιατροί καθιστούσαν σαφές ότι εκείνοι και όχι κάποια ανώτερη δύναμη είναι σε θέση να θεραπεύσουν έναν ασθενή, μήπως ο ασθενής λόγω της αλλαγής αυτής της κατάστασης ακολουθούσε κάποια διαφορετική πορεία στη θεραπεία του; Μήπως και η θρησκεία παίζει κάποιον ρολό στη θεραπεία του ασθενούς; Μήπως θα έπρεπε να αποτελέσει εργαλείο στα χεριά των γιατρών και όχι κάποια απάτη η όποια τους κλέβει τη δόξα;
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η θρησκεία είναι ανακούφιση για τον καταπιεσμένο, κουράγιο για τον άρρωστο
Δεν μπορώ να καταλάβω τους γιατρούς οι οποίοι, ακόμα και μετά τη θεραπεία του ασθενούς προσπαθούν να του αλλάξουν τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις...
Ο Αλέξανδρος Λέτσος είναι φοιτητής Ιατρικής, Πανεπιστημίου Κρήτης
"Μήπως θα έπρεπε να αποτελέσει εργαλείο στα χεριά των γιατρών και όχι κάποια απάτη η όποια τους κλέβει τη δόξα;" Ομονοώ,συνεπικουρώ και υπερθεματίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω πρόβλημα με τον Θεό, αλλά με το fan club του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι μία ακόμα πιο σωστή άποψη την οποία δεν είχα σκεφτεί... Μπράβο Μιχάλη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή